RUHUNUN SESSİZ ÇAĞRISINA KULAK VER.
Hayat çoğu zaman dışarıya dönük yaşanır.
Gözümüz dışarda, kulağımız kalabalıklarda, elimiz yapılacaklar listelerinde, hayaller hep ileriye, başarı hep ulaşılacak bir şey gibi gelir.
Ama bir an dur. Sessizliği duyabiliyor musun?
“Bazen dışarıda ne kadar gürültü varsa, içeride o kadar sessizlik vardır. O sessizlik, ruhunun seninle konuştuğu andır. Duyabiliyor musun?”
İşte o an geldiğinde bir şey olur.
Zaman yavaşlar. Duyular keskinleşir. İçinden yükselen o tanıdık ama uzun süredir unuttuğun his, birden kendini hatırlatır. İşte orası ruhun alanıdır. Ve bu yazı sana, o alana bir yürüyüş davetidir.
1 – SEN BU DÜNYAYA SADECE YAŞAMAK İÇİN DEĞİL, HATIRLAMAK İÇİN GELDİN.
Nefes almak, yemek yemek, çalışmak, para kazanmak.
Bunlar yaşamak için gerekli şeyler.
Ama gerçek yaşamak, sadece hayatta kalmak değil, kendini hatırlayarak yaşamaktır.
Doğduğunda içinden gelen güçlü bir sezgi vardı.
Henüz kelimelerle tanışmadan önce bile ruhunun bir dili vardı.
Bir şeyleri biliyordun, açıklayamasan da.
İşte o sezgiler, sana içindeki bilgeliğin ilk sinyalleriydi.
Ama büyüdükçe o ses azaldı.
Toplumun kuralları, aile öğretileri, okul disiplinleri ve başarıya ulaşma baskısı derken; hatırladıklarını unuttun.
Unutmak, bir hata değildi. Bu insan olmanın doğal bir parçasıydı. Ama şimdi, tam da burada, bu yazıda sana ruhunun söylediği şey şu:
“Sen hiçbir şeyi tamamen unutmadın. Sadece bir süreliğine kendinden uzaklaştın. Şimdi geri dönme zamanı.”
2 – GÜRÜLTÜNÜN ARDINDAKİ SESSİZLİKTE GERÇEK CEVAPLAR SAKLIDIR.
Günümüz dünyasında sessizlik neredeyse kayıp bir hazine gibi.
Her an bir uyarı sesi, bir mesaj bildirimi, bir sorumluluk çağrısı var.
Sessizlik neredeyse “boşluk” gibi algılanıyor.
Ama sessizlik boşluk değildir. Sessizlik, ruhun konuşma biçimidir.
Gözlerini kapatıp sessiz kaldığında fark edeceksin:
Orada korkuların değil, içsel gücün var.
Orada başarısızlık hikâyelerin değil, potansiyelin yankılanır.
Orada bastırılmış seslerin değil, öz benliğin kendini anlatır.
Sessizliği dinlemek, en zor ama en ödüllendirici eylemlerden biridir. Çünkü sessizlik; zihnin değil, ruhun sesiyle yüzleşmektir. Ve ruh, hiçbir zaman yalan söylemez.
3 – HATIRLAMAK: RUHSAL GÜCÜN KAPISINI AÇMAKTIR.
Hatırlamak, geçmişte olmuş bir olayı anımsamak değildir.
Hatırlamak, kendinin özünü tanımaya geri dönmektir.
Sen zaten: Sevgiydin, sabırdın, bilgeliktin, güçtün, şifaydın.
Ama yaşadığın hayal kırıklıkları, reddedilmeler, başarısızlıklar, seni bu gerçeklerden uzaklaştırdı.
İçindeki ışığın üzeri tozlandı. Ama toz, ışığı söndüremez. Sadece görünmesini engeller.
Senin görevin; o tozu silmek, kendini yeniden görmek.
İçindeki bilgelik, sabırla bekliyor.
İçindeki şifa, sana her gün fısıldıyor:
“Ben buradayım. Hazırsan seni yeniden parlatmaya hazırım.”
4 – BAŞARI, HATIRLAYAN RUHLARA GİDER.
Başarıyı sadece dışsal hedefler olarak tanımlamak yanlıştır.
Evet, bir işi başarmak, bir hedefe ulaşmak, bir ödül almak motive edicidir.
Ama gerçek başarı nedir biliyor musun?
Özüyle uyumlu bir hayat yaşamak.
İşte bu yüzden bir insan, milyonlarca lira kazansa da içi boş olabilir.
Ama bir başkası, sade bir yaşam sürerken iç huzuruyla dünyaları fethedebilir.
Başarı, başkalarının seni nasıl gördüğü değil, senin içinden kendini nasıl gördüğündür.
Bu yüzden bu yazıyı okuyan her ruh için şunu söylemek istiyorum:
“Kendini hatırladıkça başarılı olacaksın. Özünü tanıdıkça doğru insanları, doğru yolları ve doğru fırsatları çekeceksin.”
5 – HATIRLAMAK CESARET İSTER; AMA SEN HAZIRSIN.
Kolay değil bu yol.
Çünkü hatırlamak bazen acıtır.
Gizlenmiş yaraları açar, bastırılmış hayalleri uyandırır, konfor alanını sarsar.
Ama aynı zamanda seni iyileştirir.
Unutma:
Her fısıltı, bir çağrıdır.
Her içsel huzursuzluk, bir rehberdir.
Her anlam arayışı, ruhun seni kendine çağırmasıdır.
Sen buna hazırsın.
Çünkü bu yazıyı okuman bile bir tesadüf değil.
Bu bir işaret.
Ruhun seni dürtüyor.
Sana diyor ki:
“Artık hatırla. Artık sessizliği dinle. Artık dışarının gürültüsünü değil, içerinin rehberliğini takip et.”
6 – RUHUNLA UYUMLANDIĞINDA, HAYAT SENİNLE UYUMLANIR.
Bugün bir karar al.
İçindeki gürültüyü değil, sessizliği dinle.
Kendini hatırla.
Özünü anımsa.
Kendine dön.
Çünkü sen, hatırlamak için geldin.
Hayat sana defalarca sordu:
“Kim olduğunu hatırlıyor musun?”
Şimdi sen cevap ver:
“Evet. Ve hatırladıkça güçleniyorum.”
Sevgiyle…
