Yıllardır Kendine Hiç Zaman Ayırdın mı?
Bir düşün…
Kaç yıldır sabahları başkaları için uyanıyorsun? Kaç zamandır önceliklerin arasında “kendin” hiç yer almadı? Hep bir yerlere yetişmek, birilerine iyi görünmek, işleri yoluna koymak, hayatı “düzene sokmak” adına kendi iç sesini susturmadın mı?
Belki sen de fark ettin: Zaman akıp gidiyor ve sen hâlâ kendinle baş başa kalmaya fırsat bulamıyorsun. Belki de bugüne kadar bir gün bile gerçekten “sadece kendin” için yaşamamışsındır.
Peki soruyorum: Eğer bu şekilde devam edersen, önümüzdeki yıllar da geçmiş yıllardan farklı mı olacak?
Hayır.
Kendine zaman ayırmayı öğrenmezsen, hayat seni tüketmeye devam edecek.
Çünkü kendini ihmal ettiğin sürece, kimse sana “Dur ve biraz da kendin için yaşa” demeyecek. Sana sürekli ihtiyaç duyanlar olacak. Sürekli yapman gereken işler, sorumluluklar, roller, görevler olacak. Ama ya sen? Sen neredesin bu oyunun içinde?
Senin de bir kalbin var. Dinlenmeye, hissetmeye, coşmaya, susmaya ve yeniden doğmaya ihtiyacı olan bir kalp…
Senin de ruhunun nefes almaya ihtiyacı var.
Senin de zihninin sessizliğe, hayallerinin gerçekleşmeye ihtiyacı var.
Kendine zaman ayırmak bencillik değil; ruhsal sorumluluktur.
Bu dünyaya yalnızca çalışmak için gelmedin. Yalnızca başkalarını memnun etmek, yalnızca ayakta kalmak, yalnızca çarkları döndürmek için burada değilsin.
Senin de yaşanmaya değer bir iç bahçen var.
Senin de çiçek açmak isteyen bir öz’ün var.
Şimdi dur.
Derin bir nefes al.
Kendine şu soruyu sor:
“Gerçekten kendim için yaşıyor muyum?”
Eğer bu soruya “Hayır” cevabını veriyorsan, bu yazı senin için bir dönüm noktası olsun.
Hayat seni yormadan, sen kendini dinlemeyi seç.
İşler bitmeden, sen içindeki çocuğu kucakla.
Kimse sana izin vermeden, sen kendine izin ver.
Bir sabah sadece kendin için uyan.
Bir akşam sadece kendinle baş başa kal.
Bir hafta sonunu sadece ruhunu şımartmaya ayır.
Çünkü sen yoksan, hiçbir şey tam değil.
Senin ışığın sönükse, kimse tam anlamıyla aydınlanmaz.
Sen kendine kıymet vermezsen, hayat da sana kıymet vermez.
Bugün başla.
Bir 10 dakika…
Sonra 1 saat…
Sonra belki bir gün…
Ve fark edeceksin ki, kendine ayırdığın zaman, seni hayata daha güçlü, daha huzurlu ve daha canlı taşıyacak.
Kendinle baş başa kalmaktan korkma.
Orada, en çok ihtiyaç duyduğun huzur saklı.
Sevgiyle…
